ریمپ پژو ۴۰۵
ورود پژو ۴۰۵ به ایران به سال ۱۳۶۹ بازمی‌گردد؛ زمانی که صنعت خودروسازی به‌دنبال جایگزینی برای پیکان فرسوده و قدیمی بود.
در ابتدای کار، تنها قطعات آماده وارد و در خطوط مونتاژ سرهم می‌شدند، اما تا سال ۱۳۷۷ با تلاش شرکت ساپکو بیش از نیمی از اجزای این خودرو در داخل کشور تولید گردید، هرچند با استانداردهای خاص و متفاوت خودروساز ایرانی.
مدل‌های اولیه ۴۰۵ تا سال ۱۳۸۱ با موتور کاربراتوری ۱۹۰۵ سی‌سی شناخته‌شده به کد فنی XU9 عرضه شدند. جالب آنکه در بازار ایران این موتور به اشتباه «۲۰۰۰» نامیده می‌شد، در حالی‌که در منابع جهانی با نام ۱٫۹ یا ۱۹۰۰ لیتر شناخته می‌شود. حتی دو سال پس از معرفی پژو پارس مجهز به موتور انژکتوری، تولید نسخه‌های کاربراتوری همچنان ادامه داشت. طرفداران این مدل‌ها همچنان آن‌ها را خاص می‌دانند، زیرا کاربراتور معروف Solex که روی آن نصب شده بود نیاز به مهارت و تجربه‌ای ویژه برای تنظیم داشت.
از نکات قابل توجه در نسخه‌های کاربراتوری، تولید محدود مدل‌های اتوماتیک با گیربکس آلمانی ZF است. این خودروها از نظر دوام و هزینه نگهداری برتری محسوسی نسبت به نسخه‌های اتوماتیک متداول داشتند. همچنین تعداد اندکی پژو ۴۰۵ استیشن در ایران مونتاژ شد که به دلیل قیمت‌گذاری نامناسب، مشتری چندانی پیدا نکرد و بعدها بیشتر در ناوگان امدادخودرو مورد استفاده قرار گرفت.
با ورود موتور انژکتوری XU7 به خط تولید، حجم موتور حدود ۲۰۰ سی‌سی کاهش یافت، اما به لطف استفاده از جعبه‌دنده با ضرایب سنگین‌تر، این تغییر چندان محسوس نبود. با این حال، موتور ۱٫۸ لیتری هشت سوپاپه (XU7JP/L3) به مصرف سوخت بالای خود معروف شد و در مقایسه با خودروهای هم‌رده، چندان اقتصادی به نظر نمی‌رسید.
یکی از دلایلی که صاحبان پژو ۴۰۵ و نسخه SLX به ریمپ موتور علاقه‌مند شدند، همین مصرف زیاد سوخت XU7 بود. این پیشرانه در شهر حدود ۱۳ لیتر و در جاده نزدیک به ۷ لیتر بنزین در صد کیلومتر مصرف می‌کرد که در نهایت میانگین ترکیبی ۹٫۵ لیتر برای آن ثبت شده است؛ رقمی که خودرو را در رده‌های پایین مصرف سوخت قرار می‌دهد.
با وجود همه این انتقادها، موتور XU7 هنوز هم میان برخی مالکان محبوب است. آن‌ها بر این باورند که صدای تولیدی این موتور جذاب‌تر از TU5 است، قطعات یدکی‌اش به‌راحتی در بازار یافت می‌شود و هزینه تعمیرات و سرویس آن پایین‌تر است. به‌ویژه در شهرهای کوچک، تعمیرکاران زیادی با این موتور آشنایی دارند. با این حال، همچنان یکی از دغدغه‌های اصلی دارندگان ۴۰۵ یافتن قطعات باکیفیت برای این خودروست که به معضلی جدی بدل شده است.
ایسیو های مورد استفاده جهت ریمپ ۴۰۵:
- از سال ۸۱ تا ۸۳: ایسیو ساژم SL96
- از سال ۸۳ تا ۸۶: ایسیو ساژم S2000
- از سال ۸۷ تا ۹۲:
- بوش M 7.4.4
- زیمنس
- ولئو S2000 SLC
- ازسال ۹۳ تا کنون:
- زیمنس یورو۴
- اس.ست(S.SAT) یورو۴
- اس.ست(S.SAT) یورو۲ (تعداد محدود)
- ولئو VB44
دلیل ریمپ ۴۰۵ ومعایب ایسیو ها:
ایسیو ساژم:
- مصرف بالای سوخت که البته این روزها با بنزین ۳هزار تومانی بسیار مورد توجه قرار گرفته
- بالا بودن دمای روشن شدن فن (۹۷ درجه) و خطر آسیب دیدن واشر سرسیلندر
- کله زدن موتور هنگام برداشتن ناگهانی پا از پدال گاز
- «خفه» دور گرفتن هنگام تخته گاز رفتن
ایسیو بوش M7.4.4:
- آوانس بودن بیش از حد کالیبراسیون برنامه ایسیو و صدای ناک زدن و کاهش عمر موتور
- بالا بودن دمای روشن شدن فن (۹۵ درجه)
- منطقی نبودن میزان مصرف سوخت خودرو بخصوص در مصرف شهری
- کم جان بودن موتور در سر گاز
ایسیو زیمنس:
- کم جانترین موتور مربوط به این ایسیو می باشد به دلیل کالیبراسیون محافظه کارانه
- در مدل های یورو۴ به دلیل نصب کاتالیزور بزرگتر و بلندتر ، موتور اصلاً نفس ندارد نسبت به یک ماشین سالم مدل ۸۷
- دمای فن ۹۱ درجه، که بهتر است ۵ درجه کمتر شود. تا دمای سرسیلندر در منطقه امن قرار گیرد.
- کشش موتور با این ایسیو در دورهای بالای ۳۵۰۰ دلچسب نیست
- مصرف سوخت بیرحمانه بخصوص در مدل های یورو۴
ایسیو S.SAT:
- ایسیو چینی و پُر ایراد ترین مدل عرضه شده برای این موتور!
- مصرف بالا
- دِل زدن در هنگام شتابگیری با کولر
- خرابی متعدد سنسور میل سوپاپ (شامل فراخوان می باشد)
- خرابی متعدد سنسور اکسیژن (شامل فراخوان بود)
- دیر برگشتن دور موتور در هنگام ترافیک که بسیار آزار دهنده است
- کمبود قدرت و گشتاور به دلیل کالیبراسیون غلط
- واکنش ضعیف نسبت به فشردن ناگهانی پدال گاز